Sztuka jest przemocą

Jednym z wątków przewijających się przez twórczość Olafa Brzeskiego jest podejmowanie wyzwania interpretacji klasycznych tematów rzeźbiarskich, głęboko zakorzenionych w tradycji tej dyscypliny. Innym często powracającym motywem jest monstrualność, obrazowanie potworności.

Te dwa wątki krzyżują się w cyklu Sztuka jest przemocą. Artysta zmierzył się w nim z tematem popiersia, biustu na postumencie – z motywem wypracowanym przez sztukę klasyczną, której żywotność trwała w europejskiej tradycji aż do progu nowoczesności. Brzeski nie opuszcza ram utrwalonej przez historię konwencji, ale wewnątrz zakreślonego przez owe ramy terytorium trwają procesy metamorfozy, mutacji, a nawet wyrodnienia wizerunków. Sztuka jest przemocą jest galerią portretowych popiersi – są to jednak portrety potworów. Niektóre mają oblicza ludzkie, większość zwierzęce – ale zawsze to oblicza zdeformowane, zniekształcone przez nadmiar pęczniejącej tkanki, uchwycone w stanie jakiejś niepokojącej transformacji.

Dwa wątki obecne w projekcie Sztuka jest przemocą spaja ikonoklastyczny gest artysty. Prace należące do cyklu są wykonane z białej, szkliwionej ceramiki. Za agresywną ekspresją tych barokowo przesadnych rzeźb kryje się kruchość materiału; Brzeski stłukł niektóre ze swoich dzieł, a następnie pracowicie, kawałek po kawałku, posklejał na nowo. Popękane ceramiczne popiersia stają się świadectwem przemocy twórcy wobec własnych tworów – przemocy wobec siebie samego.

Tekst: Stach Szabłowski / Tłumaczenie: T.J.